Tweede rondzendbrief

De tijd vliegt aan me voorbij, ik ben hier alweer zo'n negen maanden en er is weer ontzettend veel gebeurd en veel te schrijven. In mijn vorige nieuwsbrief schreef ik; Ik verheug me enorm op mijn intrek in mijn huisje in Fetteh Kakraba, een klein dorp waar Liberianen en Ghanesen samen wonen en samen leven. Een geweldige plek om me te settelen in Ghana, waar ik de komende jaren zal zijn. Ik merk enorm de behoefte te hebben aan een eigen plek, een eigen ruimte waar ik me thuis kan gaan voelen, iets op kan bouwen. Voor mij heeft het zoeken naar een eigen plek, en vaste grond alles te maken met aarden in een totaal nieuwe wereld, totaal nieuwe cultuur, waar alles anders is en niets meer eigen is. Voor het aarden moet ik mijn tijd nemen, maar met iets vastigheid onder de voeten, kan het proces wel versnellen. Doordat alles anders is, en ik me vaak een vreemde voelde in deze "nieuwe" wereld, is er een periode geweest waarin ik me erg ongelukkig heb gevoeld. Het was een periode dat ik erg negatief op alles en iedereen reageerde, omdat ik moeilijk vond om me in deze cultuur aan te passen. Doordat ik werk in het vluchtelingenkamp heb ik meer met Liberianen te maken dan met Ghanesen. De Liberianen reageren echt anders dan de Ghanesen, zo was het voor mij elke dag een struggle om mezelf binnen deze verschillende culturen en omgangsvormen te handhaven en mijn weg daarin te vinden. Het was míjn eerste dip, cultuurshock ofwel een erg vervelende periode die gelukkig nu weer voorbij is. 

De plek om gelukkig te zijn is hier, de tijd om gelukkig te zijn is nu, en de manier om gelukkig te zijn is anderen gelukkig maken. 

Zo door alles weer wat positiever in te zien, mezelf weer op te pakken gaat het met sprongen vooruit. Mijn huis in Fetteh Kakraba is klaar. Het heeft onnodig lang geduurd, maar nu het dan klaar is, staat er wel een geweldig huis. Toen ik er uiteindelijk in kon, merkte ik dat ik tot rust kwam. Blijkbaar leverde het reizen en het wonen in Winneba me toch meer spanning op dan ik door had. Nu voel ik me veel rustiger en enorm gelukkig. Ik mag mezelf gelukkig prijzen met mijn huis in Fetteh Kakraba, een paradijselijk oord, al zeg ik het zelf. Sinds ik hier een beetje gesetteld ben, heb ik twee kittens aangeschaft. Ten eerste omdat ik een muis in mijn huis had, ten tweede eigenlijk de belangrijkste reden, omdat ik katten gewoon erg leuk en gezellig vindt. Twee kleine kittens die veel te vroeg bij hun moeder zijn weggehaald, het poesje heet Polle en de kater Peerke, broer en zus, geweldig leuk. Ook heb ik een hondje Bindu genaamd, een ontzettend enthousiast beestje dat van de compound vandaan komt. Het is dus een gezellige drukte in huize Fetteh Kakraba.  Eigenlijk heb ik over de periode van mijn culturele dip weinig te melden, alleen dat het een hele intensieve zoektocht is geweest naar gelukkig zijn, en de reden dat van mijn zijn hier in Ghana. Het wennen aan Liberianen en Ghanesen, culturele verschillen en weten waar jezelf staat, hoe je omgaat met deze verschillen en hoe bewaar je je eigenheid en eigen cultuur. Nu ik meer gestabiliseerd ben, merk ik dat ik me hier op mijn plek voel en weet dat de keuze om naar Ghana te komen een goede is geweest, niet dat ik dáár enig moment aan getwijfeld heb, maar toch. Er heeft veel tijd tussen mijn eerste en deze tweede rondzendbrief gezeten. Dit heeft verschillende redenen, de eerste is dat ik veel problemen met mailen heb gehad, de tweede reden is, en de belangrijkste reden, als ik thuis kom vanuit het kamp, ben ik vaak zo laat en is er zoveel gebeurt dat mijn hoofd te vol zit om nog achter de computer te zitten en verslag te schrijven van de dagelijkse beslommeringen. Ik moet dan afschakelen en ruimte maken in mijn hoofd om nog maar iets zinnigs in een mail te schrijven. Ook omdat het mailen zo moeizaam gaat, merk ik dat ik mezelf er echt toe moet dwingen er achter te gaan zitten en mijn tijd te nemen. Goed nu ben ik erachter gekropen en zal jullie weer meenemen in wat er allemaal gebeurt in Ghana. Veel van de SMA mensen zijn naar Nederland geweest met verlof, An Hendrix, Pieter Bootsma, Frans Mulders en Liesbeth Glas.  Ook hebben we bezoek gehad van onder andere Yvonne Bles.  Dit bezoek is voor mij erg waardevol geweest, omdat het heerlijk was om mijn verhaal kwijt te kunnen, mijn teleurstellingen wat betreft het huis en andere zaken, maar ook alle indrukken, aan iemand die je kent en tevens een belangrijke rol vervuld binnen de SMA. Voor mij was het fijn om met Yvonne gepraat te hebben over het reilen en zeilen hier in Ghana, wat me bezig hield op dat moment en hoe ik mij daarbij voelde. Als ze nu was gekomen had ze een heel andere Colinda ontmoet, maar goed het was super fijn om met Yvonne mijn onzekerheden te delen. Liesbeth is een maand naar Nederland geweest, wat inhield dat ik er in het kamp alleen voorstond. Alleen, klinkt misschien wat gek, als je praat over 42.000 vluchtelingen, de UNHCR, Helene en Loic die óók in het kamp aanwezig waren, maar toch voelde het voor mij, alleen. Gelukkig had Liesbeth een goede, duidelijke overdracht geschreven, waar ik heel regelmatig op terug kon vallen. Voor mijn gevoel was het te vroeg om alleen in het kamp was, maar er zijn geen gewonden gevallen en alles is goed gegaan, maar wat was ik blij dat Liesbeth terug was. Het kamp is zwaar om alleen te draaien, alle respect voor Liesbeth die dit bijna een jaar heeft gedaan. Toen Liesbeth terug was, merkte ik dat ik doodmoe was, eigenlijk behoefte had om te rusten. Maar zoals de meeste missionarissen doen, je gaat gewoon door en neemt de rust wel een andere keer. Nee voor jezelf zorgen, aan jezelf denken en je grenzen aangeven is wel het moeilijkste dat er is. De dagelijkse beslommeringen, die je dagen vullen, dat je elke dag tijd tekort komt, zijn zo intensief dat het erg moeilijk is om af te remmen, want er moet nog zoveel.  Ik ben erg druk geweest met het heen en weer reizen tussen Apam hospital (in Apam) en Korlebu hospital (in Accra). Er zijn twee kinderen die lijden aan doorligwonden (decubitus), doordat ze verlamd zijn geraakt. Joshua (liberiaans) is verlamd geraakt doordat hij in een gat is gesprongen, om te schuilen voor de regen. Door de enorme regenval (1 jaar geleden), stortte het zand in en werd hij bedolven onder het zand,waardoor zíjn rug gebroken is, hij heeft zelfs een tijdje in coma gelegen. En Dorcas (Ghanees), een meisje van 14 jaar is, toen ze elf was, verkracht door vijf mannen waaronder een oom. Zij heeft na deze gebeurtenis, haar onder lijf niet meer gebruikt (is niet bewezen dat ze verlamd is). Met deze twee kinderen ben ik aan het dokteren gegaan om te kijken naar mogelijkheden voor een operatie of fysiotherapie, of wat dan ook om deze twee kinderen in beweging te krijgen. Maar dit is Ghana, alles werkt hier anders. Je moet enorm veel geduld hebben, dit is echt een noodzaak, als je in Ghana geen geduld hebt, kom je echt op de koffie. Ik ben weken lang alleen maar bezig geweest om uit te zoeken, waar ik heen moeten wie ik moest aanspreken.  Toen ik dacht dat ik de juiste persoon en de goede behandeling had gevonden, uiteindelijk iets bereikt had, stuurde ze met net zo hard weer terug naar het begin. Beide kinderen lagen in het Apam hospital. Met hen ben ik op een dag naar Accra gereisd, waar ik een afspraak dacht te hebben met een neuroloog. Toen ik daar aan kwam met de kinderen, behandelde de dokter mij als..... maar goed we moesten maar naar de OPD gaan, daar zou zijn assistent zo komen.  Dus daar zijn we heengegaan, heb de kinderen op een bankje plaats laten nemen om te wachten. Alles leek soepel te verlopen, we hadden een dossier aangemaakt, dus nu was het wachten op de dokter. Wij zaten tussen allemaal andere wachtende mensen, maar ik dacht, omdat we een afspraak hadden, het niet zo lang zou duren. Het was 11uur toen we op het bankje zaten, toen werd het twaalf uur en ga zo maar door. De kinderen kregen honger en hadden natuurlijk ook een beetje genoeg van het  wachten en werden moe. Maar om weg te lopen en ergens iets te eten, is ook lastig, want stel dat de dokter dan wel ineens komt, dus we wachten nog even. We hebben gewacht tot 16:00uur, toen de dokter, waar wij een afspraak mee hadden, eindelijk tijd voor ons had. Hij was erg vriendelijk voor de kinderen en leek erg professioneel, wat veel goed maakte voor de uren wachten. Joshua moest na het onderzoek naar de afdeling plasticsurgery en Dorcas mocht weer mee naar huis, zij moet alleen terug komen om een foto te laten maken van haar ruggengraat, ze vermoeden dat er niet aan de hand is met haar, wat betreft haar rug, maar dat ze getraumatiseerd is, het vermoeden dat ik ook al had. Met Joshua gaan we vol goede moed naar de ware, waar een jonge verpleegkundige ons meedeelde dat we de volgende dag terug kunnen komen, omdat er vandaag niemand is om Joshua te beoordelen en op te nemen. Nou toen sprong ik uit mijn slippers. Ik ben nog terug gegaan naar de dokter en heb hem gesmeekt iets voor me te regelen, omdat we zo lang hebben moeten wachten, was nu iedereen weg en konden we niets meer doen. Zijn antwoord was Nee!, hij kon niets voor ons doen, maandag terug komen want morgen is er ook niemand. En daar stond ik dan met tranen in mijn ogen. Totaal teleurgesteld zijn we toen begonnen aan de terugreis. Bij overmaat aan ramp, ging de auto ook nog kapot, en moesten we wachten tot deze gemaakt was om verder te reizen. Alles zat gewoonweg tegen. De moeder van Joshua vroeg me of zij in het kamp mochten blijven tot maandag, dit kon ik natuurlijk niet weigeren na zo'n teleurstellende dag. Joshua en zijn moeder werden afgezet in het kamp en ik ben met Dorcas doorgereden naar Apam, waar ik haar in bed heb gestopt, toen terug gereden naar Fetteh Kakraba, ik was kapot wat een lange teleurstellende dag. Dit is nog maar één dag, dit gebeurt met enige regelmaat hier in Ghana. Met Joshua ben ik uiteindelijk nog een keer teruggegaan naar Korlebu, afdeling plasticsurgery, maar zij stuurde me weer terug naar Apam. In Apam moesten ze hem nog wat langer behandelen, tot de doorligwonden verminderd zijn, om daarna terug te komen. Met Dorcas heb ik foto's gemaakt, er blijkt niets mis te zijn met hasr rug, maar dat ze zwaar getraumatiseerd is.  Voor haar ga ik nu kijken naar een fysiotherapeut en psychiater waarmee ze kunnen samenwerken. Dit alles is in gang gezet, maar het kan allemaal nog wel even duren, voordat ik iemand gesproken of gezien heb, die deze kinderen daadwerkelijk kan helpen. We houden hoop en blijven geloven in het feit dat alles uiteindelijk goed komt. Door dit op en neer gereis en gevlieg, leer ik Ghana steeds beter kennen, weet hoe ik me moet gedragen en wat ik kan verwachten. Zo leer ik elke dag meer en meer.

Ik heb mijn eerste bezoek gehad, Ida en GertJan kwamen me opzoeken. Na veel strubbelingen met Ghana airways zijn zij uiteindelijk met El-Italia gekomen en hebben we een heerlijke week samen gehad. Eerst  in we naar Cape Coast gegaan waar we hebben overnacht in een hotel. Het restaurant is gebouwd op palen, in het water zitten krokodillen, een leuke plek om te overnachten. De dag er na zijn we naar Kakum gegaan waar we de Canopywalk gelopen hebben. Hangbruggen op de toppen van de bomen, een brug over het regenwoud, echt spectaculair om dit te doen in het land waar ik nu woon. We hebben natuurlijk een bezoekje gebracht aan Cape Coast en Elmina ( slaven kastelen). En verder genoten van het bij elkaar zijn. Toen we terug waren in mijn huisje werd ik ziek, mijn eerste malaria aanval, nou ik hoop ook mijn laatste, wat ben je daar ziek van. Werkelijk ik dacht dat ik zou sterven ofzo. Gelukkig waren Ida en GertJan bij me, zij hebben hun laatste vakantie dagen voor mij gezorgd.  Dit was heerlijk voor mij, maar voor hen erg jammer dat hun vakantie zo moest lopen. Ik ben nog steeds aan het herstellen en heb me voorgenomen meer rust in te bouwen, mezelf niet meer voorbij te lopen, iets dat je hier snel doet. Nu ik toch meer rust moet nemen, heb ik meer tijd om te schrijven en achter de computer te zitten, alle vervelende dingen hebben ook voordelen. Lieve mensen met mij gaat het goed, ik kan zeggen heel erg goed. Ik ben mijn weg aan het zoeken, en het lijkt erop dat deze weg steeds meer zichtbaar wordt. Ik ben gelukkig in Fetteh Kakraba en in het kamp, ik ben een gelukkig mens in Ghana.