Mijn eerste Missionaire stappen

Vrijdag 15 februari 2002, vandaag is het eindelijk zover, vandaag ga ik naar Cadier en en zal in het missie huis, CMPA, mijn mede studenten ontmoeten. Allemaal mensen die via de SMA uitgezonden willen worden naar Afrika. Ik ben ontzettend zenuwachtig, de treinreis vermoeiend en twee keer overstappen erg onprettig. Ik had geen benul van de reistijd, kan me slecht concentreren op de boekjes over Ghana die ik mee heb genomen, ben erg onrustig. In Roermond spot ik een jongen die in het plaatje van Afrika past. Als zijn telefoon gaat hoor ik dat hij aanneemt met zijn naam, Niels. Ik durf hem niet te vragen of hij óók naar Cadier en Keer gaat. Waarom durf ik dit niet? Ik pak een treintaxi en Niels verdwijnt uit mijn zicht.

In Cadier en Keer zitten Yvonne Bles, coördinator van het leken-programma, Alex en Maureen (koppel) en Niels. Niet de Niels vanuit de trein. Niels komt alleen even kennis maken, zijn vader ligt in coma. Hij wil ons graag ontmoeten, maar aan zijn hele houding kun je aflezen dat hij nu veel liever bij zijn vader is, logisch. Vlak na mij komt Arthur binnen. Niels komt onrustig en onzeker over iets dat logisch is. Ik vind het al knap dat hij met ons wil kennismaken en hier is. Alex is een boom van een kerel, zit er relaxed bij en straalt rust uit. Maureen komt op mij erg onzeker over, teveel make-up en te lange nagels. Theo komt later, hij was op vakantie geweest.  Na de koffie met Limburgse vlaai, en zoals zij dat zeggen "aankomen", nemen we afscheid van Niels, hij gaat naar zijn vader.

We starten de avond met Yvonne Bles.                 De rivier van leven. Dit houdt in een tekening maken over je levensloop in de vorm van een rivier. Bij de kleurrijke tekeningen gaven we uitleg over de verloop van onze levens, om een indruk van elkaar te krijgen. De sfeer is opvallend relaxed, toch vind ik het moeilijk om nu al te zeggen of ik binnen deze groep zal passen, mezelf kan zijn of mijn plek kan vinden.

Levens rivier Colinda: mijn verhaal hou ik kort en opvallend luchtig. Stap vlot over het overlijden van mama heen en over mijn periode van overspannen zijn. Dit geeft aan dat ik nog erg aan het aftasten ben hoe de groep is en waar ik sta. Als we hiermee klaar zijn gaan we naar de woonkamer om wat te drinken en te kletsen. Ik voeg me naast Arthur en hier ontstaan direct erg leuke gesprekken. Heel ontspannen. We ontmoeten Ryan van Eyk, vriend van Yvonne, hij is SMA lid en missioloog. Een sympathieke, duidelijk aanwezig, vol grappen en humor, cynisch. Gea Bakker is er met haar vriend Hein. De sfeer is ontspannen, gezellig maar aftasten. Maar zoals iedereen met elkaar omgaat is erg gemoedelijk. En dan komt Theo binnen, ik was erg nieuwsgierig naar hem omdat wij in de selectie procedure er bovenuit sprongen. Dus wie is hij? Bij binnenkomst had ik direct een goed gevoel, de indruk weinig woorden nodig te hebben en het lijkt alsof wij elkaar begrijpen. Een verassend goed gevoel. Door zijn aanwezigheid lijken de gesprekken een andere wending te krijgen. Hij is ontzettend enthousiast waardoor ik het gevoel krijg steeds meer los te komen. We praten de nacht vol in een gemoedelijke sfeer. Rond 2 uur ga ik naar mijn kamer, een woelige nacht, veel indrukken, maar één ding staat overeind ik voel me hier thuis.