Eerste weekend

Zondag 17 februari 2002 na een heerlijk ontbijt komt Ton Storcken (pater) bij ons en vraagt of we liedjes kunnen zingen tijdens de mis. We hebben de mis, samen met de Poolse studenten, in de kleine ronde kapel. Deze ronde kapel is toch wel mijn plek in dit huis, fijn vanaf het eerste moment dat ik hier binnen trad. Ton deed de mis op een prettige, relaxte maar duidelijke manier, iedereen werd erbij betrokken. Theo en Arthur lazen een stukje voor en de beker en het brood gaven we zelf door, geweldig en intiem, het was een fijne mis. Na de mis en de koffie vond de evaluatie plaats. Voor mij is er in dit weekend veel gebeurd, diepgaande contacten, regelmatig erg prettig gevoeld, veel bij mijn eigen gevoel gebleven om na te gaan en eerlijk te zijn of ik echt de juiste keuze maak. Tot nu toe voel ik me prettig, rustig en vol energie, het geeft me veel ruimte en ik voel me hier thuis, op mijn plek. De sfeer en de mensen spreken me aan, het voelt goed

Let op: Alex en Maureen storen mij soms Ik moet ervoor waken dat ik mijzelf niet boven hen plaats. Ik moet hen accepteren en leren waarderen voor wie zij zijn. Hun beweegredenen zijn van hun. Bij Theo en Arthur voel ik me op mijn gemak, maatjes gevoel. Ik moet niet aan ze "hangen", ik ben hier voor mezelf, ik ben alleen gekomen. 

Kennismaking met de bewoners van het missie huis gebeurde in de soos, een zaal vol oudere mensen die aan het borrelen, biljarten of kaarten waren. De ouderen soos vol blauwe rook van sigaren en sigaretten. Een gezellige boel, en de paters en zusters vonden het geweldig om ons te ontmoeten, wij treden in hun voetsporen en dar vinden zij geweldig. Na het eten is het tijd om afscheid te nemen.  Arthur zou ons bij het station afzetten.  Ik merk dat Theo, Arthur en ik eigenlijk nog niet klaar zijn om te vertrekken, maar Alex en Maureen hebben de treintijden en geven aan dat als we direct vertrekken we de trein nog kunnen halen. Dus we pakken ons boeltje op en nemen afscheid van Yvonne en Ryan. Bij het station neem ik afscheid van Arthur, in Roermond van Alex en Maureen en in Boxmeer van Theo en dan ben ik alleen.  Alleen vol emoties, ervaringen, verhalen en gevoelens. Ik ben moe, maar zit vol energie, zit vol van alles wat er afgelopen weekend gebeurd is. Duidelijk is geworden dat ik een totaal nieuwe weg ben ingeslagen. Een weg die alleen ik ga bewandelen. Alles wat ik thuis vertel zal niet volledig begrepen worden. Het is een gevoel, het zijn nieuwe mensen die ik heb ontmoet.  Ik kan dit proberen te beschrijven, maar het zal nooit helemaal begrepen worden. Ik sta hier alleen on, op mijn nieuwe weg in mijn leven, in mijn keuzes en in mijn gevoel. Het maakt me wel onzeker, maar het voelt zo ontzettend goed, dit past bij me, het is goed.