Nieuw emailadres

Deze e-mail stuur ik via mijn nieuwe email adres. Ja als het goed gaat, gaat Deze super snel. Met mij gaat het goed. Ik ben druk in de weer in het kamp en voel me al aardig thuis. Soms is het erg heftig, indrukwekkend en emotioneel. Ik merk dat ik moeite heb met afschakelen. Hiermee bedoel ik, dat ik moeite heb met mijn gedachten op iets anders zetten dan op het werk in het kamp. Als ik iets mee heb gemaakt in het kamp, wat enorm veel indruk op mij heeft gemaakt, kan ik dit nauwelijks kwijt bij de mensen om me heen. Dit omdat zij allen al meer "gehard" zijn, zij hebben dat soort dingen al lang geleden meegemaakt. Misschien op een andere manier, maar zij zijn al veel meer gewend in Ghana en haar cultuur. Ik ben vanuit Abetifi naar Winneba gegaan, het afscheid in Abetifi was best emotioneel en moeilijk. Daar voelde ik me namelijk erg thuis en ik had al best veel vrienden gemaakt. Het weggaan betekent loslaten en weer ergens anders opnieuw beginnen en je plek weer vinden. Abetifi voelde zowel voor Theo als voor mij aan als thuis. We hadden er beide veel lol en konden het heel goed vinden met de mensen om ons heen. Zo hadden we allebei ons "loopje" en deelden we daarnaast ook vele emoties, en hier werden we dan uit los gerukt om terug te keren naar Winneba. Theo is het weekend nog in Winneba gebleven, op maandag 31 maart hebben we hem weggebracht naar Accra.  Eerst hebben we Chris opgehaald van het vliegveld en daarna Theo naar zijn huis gebracht. Vreselijk!! Chris van Opzeeland is hier twee weken geweest om afscheid te nemen van Ghana.  Ze heeft drie jaar gewerkt in Buduburam, als leken-missionaris. Ze is terug gegaan naar Nederland omdat ze getroffen is door TBC. Gelukkig is ze hiervan volledig hersteld en heeft ze de draad weer op kunnen pakken. Ze was al jaren zoekende, ze eil graag non worden, nu heeft ze eindelijk een congregatie gevonden waar ze zich bij aan gaat sluiten. Voor mij was het wat lastig.  Chris kwam om afscheid te nemen van het kamp en ik kwam er voor het "eerst" om echt te starten met werken. De mensen hadden zich voorbereid op het afscheid en een laatste gesprek met sis Chris. En nog niet op een welkom heten van een nieuwe sis, Colinda. Dit voelde dubbel, ik heb dit als ern lastige tijd ervaren. Maar goed ik ben dus gestart met het werk in Buduburam. De eerste weken ben ik met Joseph Goelo het kamp ingegaan op zoek naar zieke of gehandicapte kinderen. Het kamp is en blijft voor mij ern nog onoverzichtelijke plek, onoverzichtelijk, over vol en vies. Als je mij nu ergens achterlaat, zou ik de weg nog steeds niet terug vinden. Donderdag 3 april ben ik naar het audiologisch centrum in Winneba geweest, waar dove en hardhorende kinderen getest worden.  Deze kinderen kunnen gratis getest worden door de steun van het Liliana Fonds. Dit vond ik ontzettend leuk.  Vrijdags ga ik met Liesbeth naar Accra, waar ik heb gereden.  Het verkeer is echt zo anders en absoluut niet te vergelijken met de verkeerssituatie in Nederland.  We hebben een leken weekend gehad, waar alle leken die hier in Ghana werkzaam zijn bij elkaar kwamen. Een gezellige boel, er zitten echt leuke lui tussen. Dinsdag en woensdag had ik eerst een apostolic-community meeting, hiervoor kwamen alle priesters en lekken uit de Winneba region bijeen. Ook gezellig, er werd gesproken over onze missionaire invulling en wat de toekomst ons gaat brengen. De donderdag ben ik nogmaals met Tody naar het audiologisch centrum geweest. Tody is een jongetje dat werkelijk hartstikke doof is, maar zo graag naar school wil, dat hij ontzettend zijn best doet iets te horen. Hierdoor gingen de testen van de vorige keer verkeerd en probeerde we het nogmaals (ging nog niet geweldig), maar hij krijgt voor zijn rechteroor een hoor-apparaat. Trots dat hij is, geweldig om te zien! Vrijdags heb ik een afscheidsfeest op de farm in het kamp. Dit vond ik geweldig. Dames in traditionele kleding die ons welkom heten met zang en dans. Hier hebben An, Liesbeth en ik een stuk land gekregen dus we kunnen bewerken. Hier ga ik terzijner tijd serieus op in, en meer bezig.  Deze zelfde dag vertrekt Eliezer, een Amerikaanse leek, hij heeft in Liberia gewerkt, maar door onrust daar naar Ghana gekomen om bij Hope for Life te werken. Eliezer is een toffe Amerikaan, als we elkaar zagen hadden we altijd ontzettend veel lol samen. Maandag breng ik samen met An en Liesbeth, Chris naar het vliegveld, Chris vliegt vandaag terug naar Nederland. Het afscheid viel me zwaarder dan ik had verwacht. Woensdag ga ik naar Accra waar ik Theo wéér zie, met hem ga ik een paar dagen naar Abetifi, om de Paasdagen door te brengen. Dit waren geweldig leuke dagen, we zagen iedereen weer en de sfeer was erg goed. Alleen als je praat over écht contact met mensen, moet ik zeggen nee, dat heb je niet. Het was er erg druk met mensen uit Accra, de mensen uit Abetifi zal je niet, die waren te druk met het verzorgen van de gasten. Dit vond ik wel jammer. Als ik nog een keer terug ga, ga ik in een weekend als er geen feest of begrafenis is, gewoon een relaxed weekend. In Abetifi heb ik bij Vida geslapen, het meisje dat voor ons kookte in het Ramseyer Centrum een hele leuke, gezellige spontane meid, vriendin nummer 1. Dinsdag 22 april worden er drie priester studenten beëdigd (zoals bij ons op 4 januari) en de drieling van Alice en Peter-Paul worden gedoopt. Ik ben ondertussen bij een jongetje Joshua op bezoek geweest, hij heeft onlangs een ongeluk gehad en zijn rug gebroken.  Daardoor is hij vanaf zijn heupen verlamd en incontinent. Hem bezoek ik zo'n twee keer per week en behandel zijn enorm doorligwonden (vreselijk als vuisten zo groot). Dit jongetje heeft enorme indruk op mij gemaakt. Voor hem ben ik hard bezig fondsen te werven, Sue (Amerikaanse), een nieuwe lekenmissionais heeft me ondersteunt met €20.00, daarvoor heb medicatie gekocht waardoor het al beter gast met mijn kleine vriend. Op deze manier kan ik toch iets betekenen voor iemand en dat geeft een ontzettend goed gevoel. Alle beetjes kunnen je hier enorm helpen. Ondertussen ben ik ook druk bezig met het zoeken naar een huisje. Ik ben gevallen voor een, nog niet afgebouwd huis, in Fetteh Kakraba. Dit ligt net voor het kamp, als je van Winneba komt, met de auto zal het zo'n tien minuten rijden zijn naar de Daybreak compound. Het dorp bestaat uit enkele stenen huisjes maar vooral uit lemen hutjes. Ik ben voor dit dorp gevallen omdat het er erg groen is en de mensen vriendelijk op me over kwamen. Het is een kleine gemeenschap waar Liberianen en Ghanesen samen wonen en samen leven. Het is een klein pittoresk dorp, waar ik denk heel gelukkig te kunnen worden. Nu moet ik met Frans Mulders (onze regionaal)  in gesprek om dit huis voor de komende vier jaar te kunnen huren. Hij gaat akkoord maar heeft niet veel vertrouwen dat de mensen het huis binnen afzienbare tijd afbouwen. Mensen bouwen hier een huis, maar als het geld op is laten ze het voor wat het is. Als wij Jeff de huisbaas, de huur voor vier jaar betalen, kan hij het huis makkelijk afbouwen en dan is het na vier jaar zijn eigendom. Een investering die zij zelf niet zo zien, zij hebben liever cash, geld jn de hand. Maar okay ik ga voor deze plek. Komen jullie kijken? Clarance is onze designer, hij maakt logo's en bedrukt T-shirts, met hem ben ik bezig met een logo voor de bakkerij van Theo, wij hopen dat wij dat werk binnen kunnen halen. Als Clarance dit mag ontwerpen, kan hij van het geld dat hij er mee verdient, zijn eigen studio bouwen en zichzelf en zijn familie onderhouden. Het is ontzettend leuk om met hem samen te werken en hem op weg te helpen. Hij is vreselijk enthousiast en samen hebben we enorm veel creatieve ideeën die we kunnen delen en uitvoeren, ben ik ook lekker bezig. Dertig april is het Koninginnedag, dit wordt uitbundig gevierd in Accra met kaas en haring, ingevlogen vanuit Nederland, heerlijk. Een decadente avond waar ik enorm genoten heb met mijn Nederlandse collega's An, Liesbeth, Theo, Peter-Paul, pater Jack, pater Koos en onze Nederlandse bezoekers, bere gezellig. De donderdag en vrijdag sta ik er een beetje alleen voor omdat Liesbeth ziek is, nou dat viel me niet mee, zoveel vragen waar ik nog geen antwoord op kan geven, zoveel mensen die allemaal aandacht nodig hebben of geld en daar moet ik dan mijn weg in vinden.  Gelukkig ga ik volgende week met Liesbeth zitten en onze taken verdelen en het werk bespreken. Wij gaan een duidelijke lijn uitzetten voor de toekomst. Hier hebben we beide enorm veel behoefte aan omdat het anders te onoverzichtelijk wordt omdat er teveel mensen zijn met individuele hulpvragen. Allemaal even belangrijk, maar om iedereen goed te kunnen helpen hebben we enorm veel geld nodig en dat is dus niet te doen. Na dit overleg besluit ik ook waar ik me mee bezig ga houden en wordt ons werk verdeeld. Daar heb ik veel zin in, dan weet ik beter wat ik kan doen en wordt het werken een stuk makkelijker en hopelijk kan ik dan beter nee zeggen. Er gebeurt enorm veel en ik voel me goed, ik heb steeds meer het gevoel goed in het kamp te passen. De weekenden zijn nog iets moeilijker in te vullen, ik merk dat ik erg de behoefte heb aan een eigen plekje en een goede invulling van mijn vrije tijd. Bijvoorbeeld dit weekend, ben ik naar het kamp gegaan met dokter Loic en Helene.  Zij kregen een container met goederen binnen en ik heb hen geholpen met het uitpakken daarvan. Dat was hard werken maar een heerlijke invulling van mijn vrije dag. Zondag ben ik óók naar het kamp gegaan, naar de kerk waar Jack Smeele, een van onze SMA priesters, in de mis voorging. Nadien ben ik alleen naar Tills beach resort gegaan waar ik wel heb kunnen relaxen, maar eigenlijk is er niets aan als je alleen naar het strand toe moet. Gelukkig kwam Liesbeth met Kairah (haar man), en hebben we de middag samen doorgebracht.  Het is zoeken en ik merk dat je een hobby nodig hebt. Dus op zoek naar een hobby en vanaf volgende week duidelijkheid over de werkverdeling en mijn huis, ga ik een einde maken aan deze email. Ik hoop van harte dat deze overkomt met het nieuwe mailadres.