Duidelijkheid of onduidelijkheden?

Onlangs heb ik een mail ontvangen van mensen die niet weten wat ik precies aan het doen ben hier in Ghana. Voor deze mensen en anderen die het ook niet helemaal duidelijk hebben wil.ik het graag uitleggen. Al jaren was ik bezig geweest met het zoeken naar werk in het buitenland, elke keer als ik me liet voorlichten, kon ik mezelf toch niet helemaal vinden in de doelstelling van zo'n organisatie. Uiteindelijk kwam ik terecht bij de SMA (Societeit voor Afrikaanse missiën), bij hen voelde ik me thuis en goed en heb me direct aangemeld. Via een sollicitatie procedure en een jaar voorbereiden in Cadier en Keer (hier heb ik van september 2002 gewoond), heb ik op 4 januari 2003 de eed afgelegd en ben ik lid geworden van de SMA. Nu ben ik lekenmissionais en ga me de komende vier jaar inzetten voor de Liberiaanse vluchtelingen die wonen in het vluchtelingenkamp Buduburam in Ghana.  Het Bresillac foundation nummer van de ABN AMRO is 40.06.14.030 creditnummer 300.4004 Buduburam is voor diegenen die de vluchtelingen in het kamp willen ondersteunen. Alle giften komen ten goede aan het vluchtelingenkamp. Als ik er eenmaal aan het werk ben, kan ik een beter beeld schetsen van wat er nodig is. Wat we nu nodig hebben is materiaal voor onze school. Er is een technischeschool neergezet door sponsorgelden vanuit een school in Nederland. Voor deze technischeschool is materiaal nodig als een schaaf, bankschroef, materiaal voor automonteurs, timmerlieden en elektricien. Het materiaal is schaars, erg duur en kwalitatief erg slecht in Ghana. Dit zijn dingen die belangrijk zijn dat deze geregeld worden, ik kan nu nog niet veel doen omdat ik in Abetifi zit. Abetifi ligt bij Nkawkaw, waar ik een taal (Twi) en cultuur cursus volg, dit zal zes weken in beslag nemen. Als ik hier klaar ben dan zal ik terug reizen naar Winneba en hoop dat er tegen die tijd iets meer duidelijk is over mijn woonplek voor de komende vier jaar. Het was de bedoeling dat ik in Buduburam zou gaan wonen, mijn collega's Liesbeth en Chris hebben altijd in het kamp gewoond. Liesbeth heeft er voor gekozen om elders te gaan wonen, en heeft het huisje in het kamp verlaten. Nu zijn er een Frans doktersechtpaar gekomen en zij hebben gekozen om in het huisje in het kamp te gaan wonen. Dit betekent dat er voor mij iets anders gevonden moet worden tijdens mijn verblijf in Abetifi. Zelf ik heb aangegeven dat ik het erg bijzonder zou vinden en prettig om toch in Buduburam te wonen, dit wordt meegenomen in de zoektocht naar een woning voor Ghana-Collie. Ik hoop dat alles iets duidelijker is geworden, veel meer kan ik er zelf ook niet over zeggen op dit moment. Nu zit ik zo'n vijf uur rijden van Buduburam vandaan, ik zal eerst moeten wennen aan de hitte, de cultuur en het feit dat ok me hier in Ghana de komende jaren zal vestigingen. Verstandelijke is dat al lang helder, maar emotioneel gevoelsmatig sta ik nog met één been in Nederland, bij alle mensen die ik dáár heb achter gelaten.  Het voelt nu als een hele lange vakantie, maar je weet dat het geen vakantie is. Momenteel heb ik veel gesprekken met Theo, mijn collega lekenmissionais, die gaat werken in een bakkerij in Accra met gehandicapten. We praten veel over onze gevoelens, waar we mee bezig zijn en waar we staan in onze verwerking, zoals we dat noemen, in het landen in Ghana. Beide zijn nog niet voor de volle 100% geland en voelen ons soms hetzelfde, dus we noemen het een normaal proces. Verder heb ik het erg naar mijn zin, en neem ik de tijd om alles bewust te laten worden en op de plek te laten vallen. Maar ik heb zeker wel het gevoel hier te kunnen aarden, en uiteindelijk hier in Ghana mijn thuis te kunnen vinden. Ik hoop dat ik hiermee alles iets duidelijker heb kunnen maken, ondanks dat het een en ander nog erg onduidelijk is.