Aankomst Ghana

Verwarrend stap ik uit het vliegtuig, had gehoopt me nog even op te kunnen frissen maar dat is niet gelukt. Er was een enorme drukte, veel mensen die rond hangen en niet weten of ze bij het vliegveld horen of niet, verwarrend. Iedereen begon aan me trekken en vragen te stellen, erg onprettig en voelde wat bedreigend.  De mensen zijn erg donker , het is allemaal nieuw, warm en verwarrend. Als ik buiten kom zie ik An en Liesbeth al staan, beide met een oranje petje op. Dit gaf even een vertrouwd gevoel. Buiten op de loopbrug vraagt een man naar mijn bagage labels, ik begrijp hem niet en vind het erg vervelend om mijn moneybelt te pakken, me niet te kunnen richten op mijn bagage, een vervelende onprettige situatie. Na dit gedoe met tickets en onbegrip loop ik met mijn karretje naar beneden, met een man aan mijn zijde die me helpt naar de afgesproken plek te lopen. Als ik aangesproken wordt door Alice reageer ik lomp, omdat ik dacht dat het weer iemand was die van alles van mij wil. Maar het bleek de vrouw van Peter Paul te zijn, ik kon wel door de grond zakken op dat moment omdat ik zo bot reageerde. Als ik in de auto zit met An en Liesbeth voel ik me verlegen en onzeker. Iedereen is erg aardig, maar ik heb het gevoel dat ik niets te vertellen heb. Natuurlijk is dat ook zo, maar ik wil er al zo graag bij horen, mezelf goed voelen om de stiltes te kunnen doorbreken. Uiteindelijk berust ik hierin en probeer in de duisternis een beeld van Afrika te vormen.  Als we Alice en Peter-Paul thuis hebben gebracht, rijden wij door naar Winneba. Onderweg vertellen An en Liesbeth nog het één en ander over Accra oud en nieuw, politie posten en de gaten in de weg, kletspraat je kent het wel. Als we eindelijk in Winneba zijn staat pater Pieter Bootsma daar om ons welkom te heten. We zitten in een huis bij de katholieke kerk, dit geheel is omringd door een muur en noemen ze compound. Kerk, guesthouse, eetzaal, familie huis, boys home en An haar huisje. Ik krijg een kamer met badkamer toegewezen, daarna gaan we naar boven naar de recreatie zaal. Hier is een bar met koelkast, tafeltjes met allemaal rokersstoelen en tafels met spelletjes erop, hier drink ik mijn eerste biertje, een Star. Rond 2 uur ga ik naar bed, open voorzichtig de deur van de kamer en daarna die van de badkamer, met de angst kakkerlakken tegen te komen. Maar tot mijn verbazing heb ik er nog niet één gezien. Ik was me en kruip mijn bed in.