Mijn eerste dag

Na een goede nachtrust word ik om 9 uur wakker van de wekker.  Ik maak me klaar voor deze eerste dag. 

Woensdag 20 maart 2002. Na mijn eenzame ontbijt, iedereen is allang klaar, komt An bij me en gaan we samen Winneba in, naar de zee.  We rijden door stoffige straatjes en door een stoffig stadje, ik zie veel lemen putten zoals ik in het Afrika museum in Nijmegen heb gezien, hier drogen ze vis maar ook kleding. Erg primitief dus geweldig. Bij de zee liggen oude krakkemikkige boten, die in Nederland allang afgekeurd zouden zijn geweest. Vissers die hun netten binnen halen, dit is een gelijk beeld aan Sri Lanka. Geweldig gaaf! Ik raak hier wel can in mijn hum. Rond 12 uur gaan we terug naar het huis omdat er echt om 12:30 uur gegeten moet worden volgens de paters. We aten yam (een soort aardappel/wortel) met een soort van spinazie. Heerlijk, als Ghana dit soort eten heeft vind ik het prima hier. We aten samen met pater Frans Mulders,pater Pieter, pater Henk Koning, pater Toon Manshanden en twee Duitse meiden die aan de south campus in Winneba kijken hoe het met blinden en slechtzienden gesteld is hier. Maar de south campus heeft een audiologisch centrum, wat ik begreep zaten deze twee meiden niet echt op hun plek hier. Na het eten zijn we naar het vluchtelingenkamp gegaan waar Liesbeth Glas en Chris van Opzeeland werken. Het vluchtelingenkamp Buduburam ligt tussen Winneba en Accra in en lijkt op een dorp. Liesbeth en Chris hebben een huisje in het kamp, vlakbij de school waar ze een naaiatelier, computer class en straks een dovenschool hebben. De lessen worden gegeven door Liberianen zelf. Het ziet er allemaal geweldig uit en ik raak helemaal enthousiast als ik met Liesbeth de dovenschool in loop en er vijf kinderen net gebarentaal leren. Het kamp Buduburam biedt opvang aan zo'n 40.000 vluchtelingen. Iedereen is vriendelijk en nieuwsgierig. Ik word geïntroduceerd als nieuwe zuster (sister). Alles is erg indrukwekkend en overweldigend. Mensen willen je leren kennen, je naam weten en je een hand geven waarbij ze knippen met de vingers (vreemd). In het huis van Chris en Liesbeth zitten constant mensen, ze zitten op de veranda en stellen allemaal vragen, voor medicatie, brood, rijst of geld. An komt me ophalen met haar nieuwe pick-up, een geweldig mooie auto. We maken de afspraak dat ik morgen wederom naar het kamp toe ga om een dag mee te lopen. An en kletsen over de SMA en alles wat eromheen zit. Het is een prettig, openhartig mensen ( Theo had gelijk toen hij zei dat ik haar wel aardig zou vinden). De paters hebben al gegeten dis eten An en ik samen en kletsen de tijd vol. Het blijkt dus normaal dat ze rond half 9 naar de ontmoetingsruimte gaan voor een borrel en een spelletje. Nu is het belangrijk om samen te zijn in verband met het overlijden van pater Frits Hebben. Rondom deze uitvaart is iedereen druk en emotioneel, morgen avond zal de avondwake zijn. Ze raden me af om hier naar toe te gaan, het wordt gehouden in het kamp en het kan erg emotioneel en heftig zijn. De begrafenis zal heftig genoeg zijn zeggen ze. Dit zal ik moeten aannemen terwijl ik erg nieuwsgierig ben naar hoe het er allemaal aan toe zou gaan. Rond 20:30 uur ga ik naar de ontmoetingsruimte, maar er is nog niemand.  Op zo'n moment kan ik direct gaan twijfelen, ben ik te vroeg? is er niets te doen vandaag? wat moet ik hier? Als An komt,  dan komen de paters Henk, Toon en Pieter ook om gezamenlijk iets te drinken. Ze hebben het natuurlijk veel over de begrafenis en over pater Frits Hebben. Ik schrijf nog wat en merk al snel dat ik zoveel informatie krijg, zoveel mensen ontmoet en spreek, zoveel namen hoor dat ik bijna geen onderscheid kan maken van wie wat waar en dat ik vergeet te schrijven. Dit zal vrijdag als ik de hele SMA groep ontmoet nog erger worden. Dan moet ik namen, gezichten, plaatsen en projecten onthouden. Het is zoveel, zoveel te verwerken, spannend ook. An heeft vandaag een afspraak met pater Frans gemaakt voor de eind evaluatie, oh wat verwachten ze van mij? wat moet ik doen? Spannend.