De vlucht naar Afrika

Als ik bij de controle post ben, vind ik het moeilijk om door te lopen. Maar toch pak ik mijn boeltje bij elkaar en zet deze op de controle band. Alles wordt extra goed gecontroleerd in verband met terroristische aanslagen. Als dit allemaal achter de rug is loop ik langzaam zwaaiend en emotioneel de grote hal van Schiphol in en verdwijn ik in de menigte die net als ik vandaag uitvliegen. Ik ga weg van mijn dierbaren, op weg naar het onbekende, op weg naar mijn toekomst. Ik loop wat doelloos rond en als ik dan bij de Gate ben, loop ik over met emoties, emoties die moeilijk te plaatsen of te benoemen zijn. Verdriet? Geluk? Met tranen in mijn ogen loop ik door en dan begin ik te zingen, wordt rustig en meer relaxed ga ik uiteindelijk zitten bij Gate B13. Lees de gestuurde sms-jes van vrienden: Goede reis Colinda.  Geniet en doe ervaring op. Maar kom goed en wel weer thuis. Ontzettend lief allemaal, doet me enorm goed. Bij de Gate zitten al enkele Afrikaanse mensen, en ik bedenk dat deze allemaal naar Ghana reizen, maar dat hoeft helemaal niet. Ik moet overstappen in Milaan, zij kunnen wel naar Italië moeten. Er komt een man naast me zitten, hij komt uit Zwolle en reist vandaag naar Nigeria naar zijn familie omdat zijn vader ziek is. We kletsen wat en stappen uiteindelijk samen in het vliegtuig.  Om 11:55am zou het vliegtuig vertrekken, maar we starten met vertraging. De stoelen naast me zijn vrij, dus denk ik de man uit Zwolle naast me uit te nodigen, maar ik wil schrijven, lezen en slapen. Dubbelzijdig gevoel, altijd moeilijk doen. Inge heeft me een enveloppe gegeven die ik in het vliegtuig open mag maken dus dat doe ik. Hierdoor word ik geraakt, wat lief, Inge bedankt. Eindelijk is het zover rond 13:00uur gaan we de lucht in, ik voel tranen opkomen, voel me weemoedig. Op het moment van opstijgen en het losraken van de grond geeft me een enorme emotionele lading, voel me raar. Toen ik in Milaan aankwam dacht ik dat ik moest rennen om mijn vlucht nog te kunnen halen, deze zou namelijk om 14:30pm vertrekken.  De controle duurde ontzettend lang en omdat ik niet weet hoever het is naar de Gate, had ik het gevoel te moeten rennen. Dus dat heb ik gedaan en kwam daardoor drijfnat van het zweet aan bij de Gate achteraan sluitend in een lange rij. Voelde me stom, waarom altijd zo opgefokt en mezelf opjutten? Ik kom mijn vriend uit Zwolle weer tegen, we vliegen samen blijkbaar eerst naar Lagos voordat ik naar Accra door vlieg. In het vliegtuig heerst een vreemde sfeer.  Mensen maken zich druk over de plek waar ze moeten zitten. De een na de ander ging moeilijk doen, ze willen hun de stoel niet uit, perse blijven zitten terwijl het niet hun stoel is. De man die naast me zit begint er net als ik vreselijk om te lachen, wat een vreemde situatie. Het is bijna half 4 en we staan nog aan de grond, volgens mij wordt het een latertje, dat is niet netjes als je voor het eerst bij je nieuwe baas te laat aan komt. We vliegen boven Tunesië en ik denk aan Monique, hier zijn we samen geweest. Van bovenaf ziet het er geweldig mooi uit, indrukwekkend landschap, heuvelachtig, droog met af en toe groene plekken met daartegen laaghangende wolken en rode aarde . Prachtig! Wat is het toch geweldig om zo boven de aarde te zweven. Ik dacht dat ik vliegen gewoon, bijna vervelend zou vinden, gelukkig is dat niet zo, vindt het nog steeds bijzonder. Als ik naar beneden kijk zie ik de Sahara een immense zandvlakte van rood-gele aarde met hier en daar een slinger weg en wat heuvels, prachtig, immens, geweldig en ruimtelijk uitgestrekt. Ik val in slaap en word wakker als we boven Lagos vliegen. Doordat we zo ontzettend lang moeten wachten on Lagos val ik weer in slaap en wordt wakker als we in Accra, Ghana zijn. Dit is verwarrend.