In Cadier en Keer 1

Ik ben nu twee weken in Cadier en Keer. Voor diegenen die niet weten waar dat ligt, het ligt zo'n 3 kilometer naast Maastricht. Ik ben gestart met de voorbereidingen om missionair veldwerker in Afrika te worden. Wat dit precies inhoudt leer ik hier bij de paters in Cadier en Keer. De lessen variëren van bijbelse gerechtigheid tot hoe stuur je groepen mensen aan, wat is de geschiedenis van Afrika, wat zijn ontwikkelingsproblematieken in de wereld (vooral gericht op Afrika), groep supervisie ,tropische landbouwkundig en gezondheidszorg enz. enz. In april heb ik Ghana bezocht, tijdens dit bezoek heb ik verschillende projecten bezocht om te kijken hoe de mensen, vanuit de SMA, daar werken. De SMA is de organisatie die mij straks gaat uitzenden naar Afrika. Tijdens dat bezoek ben ik enkele dagen in het Liberiaanse vluchtelingenkamp Buduburam geweest. Dit is een kamp waar zo'n 40.000 vluchtelingen wonen. Zij hopen opgevangen te worden en uiteindelijk terug te keren naar hun eigen land. Binnen dit kamp zie je veel mensen die getraumatiseerd zijn, kinderen (ex-kindsoldaten) die zware arbeid verrichten, die de hele dag met kruiwagens bezig zijn goederen te vervoeren. De goederen zijn gekocht in Accra en worden met kruiwagens het kamp ingereden naar de verschillende winkels. Daarbij moet je je voorstellen dat de wegen, die door het kamp leiden, onverhard zijn, en door de regen vaak wegspoelen. Al met al heeft het kamp op mij een enorme indruk gemaakt. In Buduburam werken twee vrouwelijke lekenmissionaissen, die het leed van deze vluchtelingen zo aantrekken dat zij hun leven met deze mensen  willen delen. Respectvol vind ik dat. Ik heb veel nagedacht over wat ik graag zou willen doen in Afrika. In eerste instantie sprak mij het werken met straatkinderen enorm aan. Later bedacht ik mij dat het mooi zou zijn als ik met "lichamelijk" gehandicapten zou gaan werken omdat ik daar natuurlijk al veel ervaring in heb. In Accra zit een project (Betterny) voor lichamelijk gehandicapten mensen. In eerste instantie vond ik het een vreselijk suf project, maar als ik er met mijn ideeën aan het werk zou gaan,kan ik er misschien méér leven in blazen. Dus ik begon al van alles te bedenken en zag mezelf al helemaal binnen dit project werken. Helaas, de mensen in Ghana hadden in mij een geschikte kandidaat gezien binnen het vluchtelingen kamp....OEPS, dat is heftig, kan ik dat wel? Verlies ik mijzelf niet in zo'n groots project? Ik zie mezelf liever in een kleinschalig project, waar ik mijn eigen sfeer kan brengen, en vandaaruit iets moois kan opzetten,iets waar ik mij in thuis kan voelen.  Nu heb ik dit allemaal neergelegd bij de SMA in Nederland, zij hebben direct met Ghana gemaild om door te geven dat mijn werk visum, CV en sollicitatiebrief nog niet naar de bisschop gestuurd moest worden. OEPS... ik had niet verwacht dat die aanvraag al bijna weg was, de rest van mijn lesgroep weet nog helemaal niets, en mijn aanvraag was al bijna bij de bisschop. Morgen heb ik hierover een gesprek met Yvonne Bles, zij is onze coördinator. Ik geef mijn ideeën hier aan en hoop dat er iets uitkomt waar beide tevreden mee kunnen zijn. Dit wou ik met jullie delen, jullie op de hoogte stellen van mijn ontwikkelingen hier in Cadier en Keer.