Cadier en Keer 2

Hier ben ik weer met een nieuw bericht over mijn ontwikkelingen in Cadier en Keer.  De vorige keer heb ik geschreven dat ik Ghana en het missie huis hier heb laten schrikken, door te zeggen dat ik het vluchtelingenkamp, Buduburam, niet zo zag zitten. Dit balletje is gaan rollen en iets harder dan ik had verwacht. In eerste instantie vond ik het vervelend dat iedereen in rep en roer was over mijn uitspraak. Maar naarmate de week vorderde kreeg ik steeds meer informatie over het kamp en de plaatsing in Ghana. Dat was iets positiefs. Zoals ik al beschreef, zijn er twee leken missionarissen werkzaam in het kamp. Één van hen, Chris van Opzeeland is teruggekeerd naar Nederland in verband met ziekte, TBC. Zij zal heel waarschijnlijk niet terug keren naar Ghana omdat zij besloten heeft non te worden.  Eerst zal xij moeten herstellen van haar ziekte en dan... alles is nog erg onzeker. Frans Mulders (regionaal in Ghana) kwam in de lesgroep om over eventuele plaatsing in Ghana te praten. Hij gaf mij veel informatie die ik nodig had om me te bezinnen over mijn missionaire invulling in nabije toekomst. Wat wil ik eigenlijk gaan doen als missionair veldwerker in Afrika? Deze vraag speelt een constante rol. Van Chris heb ik ook veel informatie ontvangen van de situatie in het kamp, en waar zij mee bezig zijn geweest na mijn bezoek aan het kamp. Door haar verhalen ben ik bij mezelf nagegaan of ik niet te snel geoordeeld heb, en misschien toch wel in het kamp zou kunnen werken. Na een week van praten, bezinnen en veel denken ben ik tot de conclusie gekomen dat het kamp toch wel bij mij zou kunnen passen, dat ik mezelf niet moet onderschatten.  Aanstaande donderdag komt Yvonne weer hier, en dan zal ik haar mijn gedachten spinsels voorleggen. Maandag 30 september komt de Vormingscommissie bijeen om over eventuele plaatsing te praten. Dus tot die tijd is het spannend welke richting het op zou gaan. Misschien kan ik jullie begin oktober vertellen waar ik in januari heen uitgezonden wordt. Hou er dus rekening mee dat dit het Liberiaanse vluchtelingenkamp Buduburam in Ghana kan worden. Één die veel aandacht én ondersteuning nodig heeft, een plek waar een missionaire vraag gesteld wordt. Nou dit was even vluchtig een berichtje over wat ik teweeg heb gebracht door Nee te zeggen.  Soms is het goed om je te laten horen en je grenzen aan te geven. Ik leer hier veel, het is ook een plek om te leren, het is rustgevend en afgesloten van de buitenwereld, een plek om te bezinnen, mediteren en tot jezelf te komen. De moeite waard om te bezoeken.