Dag acht in Ghana

Woensdag 27 maart rond zes uur word ik wakker en heb enorme krampen, denk dat als ik naar het toilet ga, ik geplaagd ga worden door diarree. Stel de toilet gang uit tot 07:00uur en ja hoor alsof je een emmer leeg gooit, oh Shit!! Ja. Vandaag ga ik met Paul O'Keeve naar Hope for Life project (ik hoop dat het reg zal kommen). Paul komt me ophalen, het is een eindje rijden naar het opvanghuis. Eerst bezoeken we de shop, deze ligt tegenover het huis in Mamprobi, op het schoolplein. Hier zit een gehandicapte vrouw die schoolspullen verkoopt, pennen, schriften en boeken. Het is voor de kinderen goedkoper om de spullen hier te kopen dan in de stad. Dit project loopt nu zo goed dat de vrouw gaar eigen salaris kam betalen.  In het huis worden de gehandicapten opgevangen die op zoek zijn naar woonruimte of een baan. Gehandicapten worden gediscrimineerd als het gaat om werk of woonruimte.  Ze krijgen geen woning omdat zij waarschijnlijk de huur niet kunnen betalen omdat zij toch geen werk hebben. Dus deze mensen kunnen tijdelijk in het Hope for Life house verblijven. In het huis woont een jongetje dat zwaar gehandicapt is, waarschijnlijk ook verstandelijk, hij zit te wachten op een operatie, echt een schatje. We drinken koffie en één van de gehandicapte vrouwen verteld me dat door Hope for Life, en de gesprekken die zij voeren, de mensen meer zelfrespect hebben, doordat er geluisterd wordt de mensen zich beter voelen en minder depressief zijn. Na de koffie stappen we in de auto en rijden we naar een wijk, PigFarm, waar een man (JB) in een rolstoel lesgeeft aan kinderen uit deze wijk. Veelal kinderen uit het noorden van Ghana (islamitisch), die om wat voor reden dan ook niet naar school kunnen. Hij heeft zes klassen welke er goed uitzien. Daarna gaan we naar een Batik shop welke gerund wordt door gehandicapten, zij maken alles en leren alles over batik en naaien, zij verkopen dit in een winkeltje die aan een drukke straat staat. Ook leuk om te zien. Ben gaar van de hele dag op en neer met de auto rijden, de hitte en alle files. Als we in het rusthuis aankomen eten we rijst met iets van spinazie. In de middag speel ik met het jongetje. Probeer hem te laten staan, zitten en klimmen.  We hebben de grootste lol samen, echt een schatje waar je nog heel veel mee kan doen. Als we thuis zijn in Mamprobi zijn Alice hasr moeder (Wonder) en ern neefje daar. Ze zijn druk bezig met koken omdat vanavond Amanda (Amerikaanse leek), Jason (Amerikaanse leken uit Liberia), Paul O'Keeve en een vriend hier komen eten. De huiskamer zit vol en ik merk dat ik hier niet in mee kan komen, geen prettige sfeer. Iedereen praat met elkaar, maar niemand luistert naar elkaar.  Ik heb weinig met deze mensen.