Tweede dag

Donderdag 21 maart maak ik me rond 07:00 uur klaar om naar Buduburam te gaan. Als ik om half 8 in de Refter kom, is iedereen er al en zijn ze al bijna klaar met het ontbijt. Om half 9 vertrek ik samen met An en Henk naar het kamp waar Chris al op ons staat te wachten. Na iets gedronken te hebben neemt Chris mij mee naar het computer lokaal, hier liggen alle computers uitelkaar.  Ze willen deze sneller maken en uitproberen. Maar hier begrijp ik toch niets van. Elke keer zitten er mensen uit het kamp te wachten tot zij "sister" kunnen spreken. Allerlei vragen stellen ze, maar vooral de vraag om medicatie, geld, water en eten. Chris en ik lopen met een man mee waarvan het kindje erg ziek is. We lopen dwars door het kamp, onder was-lijnen door en over zandpaden langs hutjes en huisjes in de brandende zon op zoek naar medicatie. Zo rondlopen hier heeft wel wat. Als we de medicatie hebben gaan wij naar het huisje, naar het kindje van 7 maanden oud, een heel klein kindje. Het babietje houdt al een week geen eten of drinken binnen dus kans op uitdroging is groot. Het is een aftandse hut met niets geen luxe. Het kindje ligt op een dun versleten, smoezelig, goor, matras wat dan ook het enige is dat deze hut bevat. Waarschijnlijk slapen de ouders óók op dit matras. Ik heb Chris gevraagd of ik foto's mocht maken en zij zou dit aan de ouders vragen, als deze akkoord gaan blijkt mijn camera niets te doen. Echt helemaal niets, verschrikkelijk.  Ik heb al zoveel mooie dingen gezien die ik graag had willen vastleggen.  Maar het zal zo moeten zijn.  Dus beter omschrijven om toch een goede beeldvorming van Ghana te krijgen. Wel ontzettend balen. Als we terug lopen naar het huis is Liesbeth er ook en drinken we samen iets. Daarna loop ik met Chris terug het kamp in om water en biscuitjes uit te delen aan de "kruiwagen kinderen". Dit is een project dat Chris heeft opgestart met zo'n 30 kinderen. Deze kinderen heeft ze water en biscuitjes gegeven, hen gevolgd het vertrouwen van deze kinderen gewonnen, geluisterd en geholpen. De eerste 30 kinderen zitten nu op school. Veel van deze kinderen zijn ex-kindsoldaten, ze observeren deze kinderen, in de gaten houden hoe hun gesteldheid is en eventueel begeleiden naar school. Deze kinderen zijn ontzettend jong en sjouwen "vrachten" on kruiwagens het kamp in. Goederen die mensen op de markt hebben gekocht, leveren deze kinderen voor een paar centen af bij de deur. Je merkt dat deze kinderen van de straat zijn door hun houding en gedrag. Ze pakken elkaars water af, slaan en schoppen elkaar, net iets te agressief en ietswat "verwilderd". 

Deze groep kinderen heeft enorm veel impact op mij. Overlevingsdrang, ik schrik van hun agressiviteit maar vind het tegelijkertijd ook boeiend.  Zou zo'n groep best willen begeleiden.  Maar ze zijn moeilijk te begeleiden: straatkinderen, vluchtelingen, ex-kindsoldaten,getraumatiseerd door oorlog dus psychisch gigantisch in de knoop. Ja moeilijk maar interessant en het "project" raakt me enorm.

We gaan terug naar huis om iets te eten en even siësta houden. Daarna gaan Liesbeth en ik het kamp in om de kerk tijden te vragen voor de avondwake. Pater Frits Hebben was de priester in het kamp. Bij de kerk zijn mensen druk in de weer om alle banken buiten neer te zetten voor de mis. Iedereen lijkt van slag en het is erg hectisch. De avondwake stond gepland op 19:30uur, maar op het misblaadje staat 18:30uur, om zeker te zijn van de tijd en niet dat iedereen te laat komt checken we dit even. De avondwake is om 19:30uur dus kunnen we terug naar huis, waar Chris ook is. Zij heeft geld opgehaald, wat zij beheerd (curator) voor een "gezin", 5 kinderen vader is overleden en moeder woont in Amerika. Veel Liberianen zijn nauw verbonden met Amerika, zoals wij met Suriname. Amerika probeert om gezinnen te herenigen. De rest van de middag zit ik buiten en hang een beetje rond, het is erg warm en ik ben al behoorlijk verbrand. Als An me komt halen ben ik daar wel blij mee, ik heb het wel gehad voor vandaag, veel indrukken opgedaan. Ben ook blij dat ik vanavond niet mee hoef naar de avondwake, dit blijkt erg emotioneel en indrukwekkend te zijn, dat hoef ik even niet. Ik heb Frits Hebben niet gekend en morgen zal heftig genoeg zijn. En sinds ik hier ben heb ik nog geen avond voor 01:00uur in bed gelegen, morgen vroeg naar Cape Coast dus wat rust is niet gek. Rond 18:00 uur zijn we terug in Winneba, moeten direct aan tafel omdat pater Frans en Wilfried Kouwijzer al eerder naar het kamp gaan om de mis te leiden. Wim en Wilma (twee leken), waar ik kadootjes voor mee heb genomen zijn er en Sjef Kramers (een oudere priester). Het us hectisch en er heerst spanning, de oudere paters lijken een beetje in de war. Rond kwart voor 7 springt iedereen in de auto en blijf ik alleen achter met Sjef en de nachtwaker. Ik had graag willen mailen, maar het licht viel elke keer uit, en ik had geen sleutel van An haar huis. Dus hoop morgen te kunnen mailen als alle hectiek achter de rug is. Ik ruim de etensboel op en pak een kan water en koffie en ga lekker naar mijn kamer, schrijven, relaxen en alles verwerken van de afgelopen dagen.  Dit met het geluid van een gospelkoor en trommels op de achtergrond, Afrika swingt met al haar muziek. Rond half 9 ga ik naar bed, heb het vreselijk warm en voel me plakkerig.