Klaar maken voor mijn exposure visit

Maandag 18 maart, vroeg uit bed, energie voor tien. Boodschappen doen en afscheid nemen van Hans-Peter, Inge en Renée-Anouk. Als ik het huis aan kant heb en ga zitten raak ik ineens gespannen, ben bezig om de tas in te pakken die mee moet naar Ghana, deze voelt enorm zwaar.  Uiteindelijk helpen Monique en Everdine mij met het inpakken van de tas, en dan is het goed. Wouter, Adina, Rogier, Hans-Peter, Cecile en Everdine komen om afscheid te nemen. Maureen en Victor bellen me om me een goede reis te wensen. Monique blijft slapen, we praten veel, hebben elkaar veel te vertellen, delen veel emoties en raken nooit uitgepraat.  Ik hou van haar.

Dinsdag 19 maart gaat om 5 uur de wekker en dat is erg vroeg. Blijf nog even liggen maar dat voelt niet goed, dus ga er uit om me klaar te maken. Afscheid van Joost en yoghurt nemen en nu alles loslaten om naar Ghana te gaan. We rijden naar papa, hij staat al klaar in de straat, het is zo'n schat. Everdine en Monique brengen ons weg, papa en ik lopen met de bagage en de naaimachine de stationshal in om kaartjes te kopen terwijl Monique en Everdine naar de achterkant van het station rijden. Ik had me druk gemaakt of we het allemaal wel zouden redden en nu staan we 20 minuten te wachten op de trein. Papa is de hele reis erg rustig. Het is fijn om samen met papa en Monique te zijn. Alles verloopt goed, ik kan direct inchecken en alles mag en kan mee, zelfs de naaimachine mag mee. Papa had pudding broodjes meegenomen voor bij de koffie, de schat. We kletsen gezellig, maar om 10 uur vind ik het genoeg geweest en wil ik weg, de poort door op weg naar Ghana. Ik kan me op dit soort momenten niet goed ontspannen. Op het moment van afscheid nemen overvalt me de enorme emotie, ik begin te huilen, voel dat ik moet gaan, maar ik wil niet. Sta aan de grond genageld, het voelt nu als een definitieve stap, terwijl ik afscheid neem voor drie en een halve week, niet voor twee jaar! Dit is zwaar en moeilijk, twijfel over of ik dit écht wel wil? Ja dit wil ik dus ga....