Tweede Paasdag

Tweede Paasdag 1 april 2002 Chris had iedereen verteld van mijn ziek zijn, dus tijdens het ontbijt vraagt iedereen naar de patiënt. Voel me hierdoor verlegen. Chris is echt een lieverd, ze vertelde me gisteren over Liberiaanse prostituees in Accra, zij bezoekt hen eens per week in een nachtclub. Ook vertelde ze over een vrouw die ze bezocht, die overleden is aan Aids, heel bijzonder allemaal.  Chris verteld me veel over de verschillende mogelijkheden die er zijn in het kamp, dit maakt het wel een interessante werkplek.  Zaterdag tijdens het paasvuur was het ook erg bijzonder om terug te zijn in het kamp.  Het is 1 april, dus tijd om grappen te maken, alleen in het Ghanees verloopt dit echt anders. Gelukkig voel ik me vandaag een stuk beter.  Na het ontbijt gaat het leven in volle gang verder. Renee Pater, een meisje van 19 jaar, dochter van een grote sponsor van het Bake 5 project van Hope for Life is gisteren aangekomen. Ik kon haar al best veel informatie geven over CAS, SMA en Ghana leuk is dat ik voel me hier al thuis. Samen met An en Renee doen we een rondje Winneba, naar Windybay.  Verder veel buiten gezeten en gebeld met Papa, fijn om zijn stem te horen en bij Monique het antwoordapparaat ingesproken. Daarna Everdine gebeld, dit was vreemd voor me, omdat ik nog niet eerder iemand buiten Papa of Monique om heb gebeld. Joost en Yoghurt maken het goed, Mark speelt elke dag een uur met ze, worden ze nog eens echt verwend. Een relaxte dag, wat wassen en tas pakken voor morgen. Morgen vertrek ik naar het volgende project in Babaso (Wim en Wilma). An moet weer naar het vliegveld, had graag mee gegaan maar blijf thuis om bij te tanken voor de komende week. De Duitse meiden vragen me mee om te internetten. De computer is ontzettend traag maar gelukkig kan ik iedereen een mail sturen. Als ik bijna klaar ben moet ik het afrafelen omdat we snel terug moeten want het is tijd om te eten. Lopend redden we niet dus nemen een taxi met vijf passagiers wat net gaat. Als we uit de taxi stappen moeten we nog een stukje lopen  eigenlijk rennen om op tijd te zijn. Ik heb een wikkelrok aan en een hemdje, best bloot en dus sexy. Om te rennen trek ik mijn rok omhoog en zijn mijn benen te zien waarop ik veel commentaar krijg van twee dames die riepen dat ik mijn rok omlaag moest doen. Dit kon echt niet! Nou klopt dat óók wel, mijn benen zijn echt super wit, dat is ook echt niet charmant. Als ik thuis ben trek ik snel een shirt aan voordat ik bij de paters aan tafel ga. Wat moeten de priesters denken van een blote dame aan tafel, zij zullen zomaar van hun geloof afvallen. Pieter had vandaag een 1 april grap uitgehaald. Hij zei dat zijn auto het niet deed, toen er mensen kwamen om.hem te helpen riep hij 1 april.  Pieter ligt helemaal slap van het lachen, die pater Pieter is me er wel een. An heeft haar rondzendbrief klaar, deze schrijft ze eens in het kwartaal. In de rondzendbrief beschrijft ze alle activiteiten van de afgelopen maanden. Verhuizing Chris en Liesbeth, overlijden Nana en haar vader, overlijden Frits Hebben, bezoek pater Jos Pijpers en ze schrijft over mij.

Voor Colinda Janssen, die in deze weken (19-03-2002) net binnen kwam op exposure visit wel wat veel van het goede misschien, maar tot nog toe past zij zich prima aan de omstandigheden aan. Deze week is ze in Accra en de volgende gaat ze naar Babaso.  Waar we weer in het eerste weekend van april een leken weekend gepland hebben. Wim en Wilma zullen dit keer organisatoren zijn. 

Leuk dat An vindt dat ik me goed aanpas, dit compliment had ik nodig na zo'n ellendige dag als die van gisteren.  Ben door het buiten zijn en het lopen naar het email-kantoor weer behoorlijk verbrand. Jawel er komt nu wat kleur ol dat witte lijf. Heb Monique nog een keer gebeld en het antwoordapparaat ingesproken, hoop dat ze terug belt. Zou nu wel even thuis willen Zijn, gewoon even "normaal" en iedereen even knuffelen. Dit is echt geen gewone vakantie, dit is for real, maybe. Het voelt zo anders, wel goed maar ik voel me soms zo onzeker en verlegen. Vinden ze me aardig? doe ik goed mee? vinden ze me geschikt? pas ik hier bij? ben ik gezellig of interessant genoeg? Vragen en onzekerheden die zo af en toe boven komen drijven, maar anderzijds voel ik me hier zo goed passen, voel ik me thuis. Binnen de projecten kan ik mezelf laten zien en vind ik veel dingen de moeite waard.  Om dit vier jaar te doen zie ik niet als een probleem. Maar of ik zolang van iedereen in Nederland weg kan blijven weet ik niet. Ik heb toch wel erg veel mensen om van te houden, mensen die ik heel erg zal gaan missen, dat weet ik zeker. Dilemma's.  Ze zijn bang dat ik uitdroogt, omdat ik al zes dagen diarree heb. Van alle kanten geven ze me goede tips, drinken en aandacht heel lief allemaal. De luchtvochtigheid is enorm hoog dus het water staat dan ook bij iedereen in z'n shirt, nek of op het voorhoofd. Iedereen heeft last van de hitte, ook de Ghanesen hebben het zwaar. Iedereen hoopt dat de regen doorkomt, nu is de zon scherp en ontzettend heet, niet echt fijn. Het is echt afzien voor de mensen hier, ik vind dat het als in Indonesië aanvoelt.  Ik ben niet anders gewend buiten Europa, daar zweet ik altijd enorm en vind het vreselijk warm dus.... Savonds ga ik met de Duitse meiden boven een borrel drinken waar ook Chris, Toon, Pieter en Wilfried zijn, het is er hartstikke gezellig. An en Liesbeth zijn twee Nederlandse gasten aan het ophalen van het vliegveld in Accra. Het is waarschijnlijk erg druk onderweg met alle mensen die naar de Beach gaan voor de Pasen.  Het Nederlandse stel, een ouder echtpaar die hier in november ook zijn geweest waren zo onder de indruk van Ghana en de SMA-projecten dat zij besloten weer te komen. Ze hadden allemaal lekkers bij zich, drop, kaas en jenever. Maar ook zestig rugzakken voor mensen in het kamp. Deze rugzakken waren gemaakt door 60 verschillende mensen uit verschillende landen, Mieke had deze rugzakken via internet geregeld. Ze hadden ook zeven mensen gevonden die zeven kinderen financieel "adopteren", voor 50 gulden per maand, zodat deze kinderen naar school kunnen en dat met een leuke rugzak.  Ik vond deze mensen erg opdringerig, maar ja hun doelen zijn goed bedoeld, ze vroegen erg veel aandacht. Liesbeth reageerde erg relaxed maar aan haar gezicht kon je aflezen dat zij het ook erg vervelende mensen vond.